به گزارش خبرنگاران جامعه گزارش خبر، انقلاب اسلامی در سال 57 به لحاظ تفکر نهضتی کاملا دموکراتیک و مردمی بود و هیچ روشنفکر، شاعر، نویسنده و متفکری را نمی‌توان در سال پنجاه و هفت سراغ گرفت که از انقلاب اسلامی حمایت نکند. به ندرت می‌شد فرهیخته و اندیشمندی را در ایران سال 57 یافت که از رژیم شاه حمایت می‌کرد و از انقلاب اسلامی و مبارزه علیه رژیم شاه استقبال نمی‌کرد.
بیش از پنج هزار زندانی سیاسی که اکثریت آنان را دانشجویان تشکیل می‌دادند به‌علاوه بسیاری از نویسندگان، شعرا، روشنفکران و روحانیون هم جزء زندانیان سیاسی بودند. لذا این فکر که انقلاب اسلامی را طالبان مقایسه کنیم واقعا فکر مردودی است و نشان دهنده آن است که مطرح کنندگان آن هیچ سر سوزنی اشراف و آشنایی و علم و اطلاع از انقلاب اسلامی نداشته‌اند.
اهداف، آرمان‌ها، آرزوها و انتظارات انقلاب اسلامی مشخص بودند. آزادی زندانیان سیاسی، انتخابات رقابتی، حاکمیت قانون، برابری زن و مرد و بسیاری اهداف و آرمان‌های ترقی‌خواهانه دیگر؛ اما آیا طالبان به دنبال این اهداف و آرمان‌ها هستند. طالبان حتی به دنبال یک فقره اهداف و آرمان‌های انقلاب اسلامی نبودند.
البته یک وجه اشتراک وجود داشت و می‌بایستی به آن اذعان داشت که هر دو به دنبال اسلام و اسلام گرایی بودند. اما طالبان بر آن هستند که صرفا آنچه که شرع گفته در افغانستان حاکم کنند. در حالی که انقلاب‌اسلامی بیشتر وجه سیاسی داشت که علیه آمریکا ، غرب و نظام سرمایه داری بود. اما طالبان امروز به دلایل مختلف علیه آمریکا، نظام سلطه ، و نظام سرمایه داری نیستند و دشمنی با فلسفه و اندیشه غرب ندارند. آنها به گفته خود فقط به دنبال پیاده نمودن احکام فقهی شریعت هستند.
به بیان ساده‌تر؛ انقلاب اسلامی، اسلامی سیاسی و اسلام طالبان، اسلامی غیر سیاسی است. حال اینکه چرا انقلاب اسلامی نتوانست به بخش‌هایی از آن اهداف و آرمان‌های خود به طور مطلوب دست یابد موضوعی دیگر است و ما خیلی به دنبال تحقیق و بررسی آن در چهل و دو سال گذشته نرفته‌ایم. اما در خصوص اسلام‌گرایی و اسلام خواهی طالبان هیچ تردیدی نباید به خود راه دهیم که اسلام طالبان اسلام کاملا غیر سیاسی بوده و خواهد بود.»
