داریوش مهرجویی

شبه‌هنرمند گرفتارِ اوبلوموفیسم کامل ذهنی است. دقیقاً هیچ امر اجتماعی برایش مطرح نیست. هیچ جریانی او را تکان نمی‌دهد، به تمام مسائل مملکتی بی‌اعتناست. دنیا را آب ببرد او را خواب برده است.

هیچ بعید نبود که با گذشت تنها چند دقیقه از فیلم احساس کردم در فضای فیلم های داریوش مهرجویی به خصوص فیلم دایره مینا (۱۳۵۳) جای گرفته ام .