شورای وحدت

بدوا بگویم، مایه‌ى بسی تأسف و شگفتی‌ست، در عصر تمدنی که جهان، برتربینی‌های نژادی و اعتقادی را مذموم ترین صفات می‌داند، مشخصا در سزمینی که کرنای ادعای تاریخ و فرهنگ چندهزار ساله‌ی آن، گوش فلک را کر کرده است، گله‌ای کلیشه‌خانِ کج‌دان از آدمیزاد، آنهم نه کم، بدون‌ کوچکترین تمعن و تامل و فارغ از کمترین دانش از هویت و باستان خویش، اما متأثر به جوِ پایکوبانه‌ی جمعی، مست به شعاری خودزن در ناسزای خود پرداخته است:
"ما آریایی هستیم.. عرب نمی پرستیم"