به گزارش خبرنگاران گروه فرهنگ، هنر و رسانه گزارش خبر، کسی که اربعین قسمتش شد و رفت می‌فهمد چه دردی است، درد محروم شدن! چه سخت است وقتی دلت را دخیل قاب تلویزیون کرده و اشک می‌ریزی با دیدن تصویر عراقی‌هایی که هزینه‌های یک سال زندگیشان را جمع کردند تا نذر زوار حسینی کنند؛ با شنیدن صدای “ هلابیکم یا زواری” مردان و کودکان عراقی بند دلت پاره می‌شود و آه از نهادت بیرون می‌آید، چه شد که امسال هم جاماندم؟ آری! “اینجا هر کسی هر چه دارد می‌آورد.”
نذر کردم دور تسبیحی بخوانم اهدنا
تا صراطم اربعین افتد به سمت کربلا
بدون وسواس، بدون پروتکل‌های بهداشتی، بی‌هیچ فاصله اجتماعی! اینجا میلیون‌ها نفر جذب مغاطیس حسینی شدند که خود، دارالشفاست؛ اینجا در طریق‌الحسین (ع) تمام معادلات بهداشتی را به هم ریخته و هیچ منطقی نمی‌تواند به این سوال پاسخ بدهد، چه چیزی که این همه زائر را حفظ کرده؟ جز منطق حسین(ع)، اینجا باید گفت: خوشا به غیرتت عراقی! خوشا به ایمانت که تو حسین(ع) رو خوب شناختی.
امسال با هر قدمی که در مشایه برداشتنئ زائران دور را هم دعا کردی؟ وقتی به عمود ۱۴۰۷ رسیدی و چشمت به گنبد منور قمر بنی هاشم(ع) افتاد و بارانی شد، وقتی دست ادب روی سینه گذاشتی و خواستی سلام بدهی، یادت آمد میلیون‌ها زائر غریب و دل شکسته را هم دعا کنی؟ سلام همه مردم ایران را به آقا و اربابمان برسونی... از من که گذشت؛ الهی هیچ مسافری جا نماند.... کربلا و اربعین را می‌توان گذرگاه رسیدن به خدا دانست. گذرگاهی که هر که از آن جا ماند در سینه‌اش غوغاست و جنس غمش فرق دارد؛ هر ساله افراد زیادی در روز اربعین برای زیارت امام حسین به سمت کربلا می‌روند. برخی با پای پیاده خود را به کربلا می‌رسانند و برخی هم به هر دلیل علی‌رغم شوق فراوان برای زیارت، از کاروان اربعین جا می‌مانند. اما هر دو گروه عشق به امام حسین را درک کرده‌اند که این‌گونه بی‌تاب زیارت او هستند.
